Spider-Man: No Way Home

Ik heb even getwijfeld of ik dit artikel wel moest plaatsen. Het voelt een beetje als een pijnlijke steek naar eenieder die plannen had om de film te gaan kijken, maar er niet meer aan toe kwam voordat de nieuwe lockdown inging. Zelf besloot ik afgelopen vrijdagavond gelukkig samen met een huisgenoot dat we de voorstelling van 08.30 uur de volgende morgen zouden pakken en het was het dubbel en dwars waard. Niet alleen omdat wij, bij het verlaten van de bioscoop, zagen dat er nog die avond een persconferentie zat aan te komen, maar ook omdat de film één van de beste Marvel Cinematic Universe films tot nu toe is en zeker de beste Spider-Man film. 

De film begint meteen op het moment waar ‘Spider-Man: Far From Home’ eindigde en begint gelijk lekker met wat humor tussen de serieuze gebeurtenis door. Hierna worden we meegesleept in de zware periode die Peter Parken krijgt te doorstaan. Hij heeft het zelf ontzettend te verduren, maar ook de mensen in zijn directe omgeving voelen de gevolgen van het omgaan met Spider-Man. Je begint je slecht te voelen voor onze jonge, grappige superheld en neemt het hem dan ook niet kwalijk dat hij Doctor Strange opzoekt. Waar ik eerst bang was dat de zo verantwoordelijke Doctor Strange nu ineens compleet out-of-character zou stappen om Peter Parker te helpen, valt dat gelukkig mee door het goed geschreven script. Wel volgt er een moment van onachtzaamheid die bij de chaotische Parker hoort en de gevolgen zijn groots. Een geweldige film is wat volgt. 

Met de terugkeer van vijf van onze favoriete superschurken en een zeer irritante J. Jonah Jameson die een bijzondere variant van de ‘Sinister Six’ (mag ik het zo noemen in dit geval?) voltooid zou je kunnen vrezen voor een onnavolgbare, drukke film. Wat écht het geval is is een geweldige opgebouwde, goed geschreven en duidelijke afsluiting van de Spider-Man trilogie van Tom Holland. De schurken worden fantastisch geïntroduceerd en hebben zowel met Spider-Man als met elkaar geweldige dialogen. Waar Sandman en The Lizard niet heel veel doen, zijn het Electro (Jamie Foxx) en Dock Ock (Alfred Molina) die geweldige optredens neerzetten. De ontwikkeling van Electro door de film heen overstijgt zijn eerdere ontwikkeling in The Amazing Spider-Man 2 op alle fronten en je begint hem echt te vrezen. Intussen laat Alfred Molina zelfs na al die jaren zien totaal geen moeite te hebben weer in de huid van doctor Otto Octavius te kruipen. Toch moeten beide heren buigen voor het meesterlijke optreden van Willem Dafoe. Zijn weergave van The Green Goblin is beter dan we ooit gezien hebben. Hij springt tussen persoonlijkheden alsof het hem allemaal geen moeite kost. Terwijl hij enerzijds de goede kant van Norman Osborn portretteert en probeert de helpen, is hij anderzijds ook de grote klootzak van de film en duidelijk de grootste sta-in-de-weg voor onze ‘friendly neighbourhood’. Willem Dafoe’s optreden in deze film is simpelweg de ‘chef’s kiss’ van villain-optredens. 

Intussen zien we aan de andere kant van het spectrum de geweldige ontwikkelingen van team Spider-Man. De opbloeiende romantiek tussen MJ en Peter Parker, het stijgende verantwoordelijkheidsgevoel van alle drie en de pure emotie is geweldig uitgevoerd. Michelle Jones (Zendaya) is niet langer het schichtige meisje van de vorige films, maar laat met zelfvertrouwen en enorme intelligentie zien echt van toegevoegde waarde te zijn. Ondertussen is Ned Leeds (Jacob Batalon) er niet langer alleen maar voor comic relief en sidekick van Spider-Man, maar ontwikkelt hij zich tot de echte ‘guy in the chair’ die Spider-Man nodig heeft en neemt hij veel verantwoordelijkheid op zich. 

Ook Peter Parker zelf maakt een ontwikkeling door, en hoe. Er gaat niet voor niets een meme (is het een meme of gewoon een foto? Ik ben te oud hiervoor) rond waarop duidelijk de ontwikkeling van de jonge superheld beschreven staat. Waar hij eerst jong en onbevangen is (net als Kate Bishop nu in Hawkeye, so let’s give her a break), ziet hij intussen het belang van zijn daden in. Hij gaat door enorm veel emotie heen in de film en je ziet hem op beeld groeien als persoon én superheld. Eindelijk laat ook deze Spider-Man zien hoe sterk hij echt is. Als dan ook Tom Holland nog laat zien dat hij wel degelijk kan acteren is het plaatje helemaal compleet. De Brit heeft een aantal geweldige scenes waarin hij zichzelf helemaal blootgeeft en fantastisch laat zien en stelt eigenlijk geen seconde teleur. 

Een paar leuke hints naar mogelijkheden uit de strips voor toekomstige films en de heerlijke ouderwetse chemie tussen de drie acteurs biedt wat verlichting in een film die anderszins adembenemend is. De film wordt ook fantastisch afgesloten en verheugt ons alvast op de toekomstige terugkeer van de fantastische Spider-Man. Wat mij betreft kent de film eigenlijk geen minpunten en dus ben ik het volledig eens met de 100% score van de film op Rotten Tomatoes!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *